Reisverslagen team
Care4theKids
Reisverslagen van het team van Care4theKids!
Henriette – maart/februari 2017
Terwijl ik dit schrijf zit ik het vliegtuig naar huis en gelukkig gaat het nu allemaal voorspoedig. De heenreis verliep iets anders waardoor mijn programma in Vietnam aangepast moest worden.
Door de storm om donderdag 23 februari j.l. in Nederland had mijn eerste vlucht zoveel vertraging dat ik in Parijs de vlucht naar Ho Chi Minh City heb gemist. Na ruim 6 uur wachten kon ik via Singapore vliegen en vandaar uit door naar Ho Chi Minh. Echter had de vlucht naar Singapore ook weer vertraging en was de vlucht naar Ho Chi Minh al vertrokken, dus weer wachten. Al met al heeft de reis tot op de plaats van bestemming 32 uur geduurd en heb ik de eerste dag van mijn bezoek aan het project in Ho Chi Minh niet kunnen halen.
Dan maar een dag langer in Ho Chi Minh blijven om toch ook het project ‘The Center of Rehabilitation and Support for Handicapped Children’ te bezoeken. Maandagochtend 6 uur gaat de wekker en om 7 uur ben ik op het project. En wat blijkt……het is ‘Doctors Day’! Alle medewerkers van het ‘Center’ zitten buiten en worden toegesproken waarbij de dokters en zusters in het zonnetje worden gezet. Ik had mijn bezoek niet aangekondigd (dat in dit geval maar goed was vanwege de vertraging) en terwijl ik het terrein oploop houdt dat de ‘headteacher’ een toespraak. Ik zie dat ze haar ogen samenknijpt, even tuurt en dan roept ze heel hard: “Nooooo, there is Henriëtte”.
Met het gevolg dat iedereen achterste voren zit en begint te klappen. Ik moet gelijk vooraan komen zitten, maar ook een speech geven. Dat was even improviseren! Daar sta je dan ineens op een podium. De directeur komt erbij staan en ook ik krijg bloemen. Hij vindt dat ik ook een beetje dokter ben van het Center. Leuk om mee te maken.
Een kwartiertje later dan normaal vanwege de feestelijkheden, starten 8.15 uur de lessen. Ik heb even een rondje gedaan langs alle klassen en wanneer ik dat doe, overvalt de trots me weer. Wat hebben we hier, met alle vrijwilligers van de afgelopen jaren, al veel bereikt. Kinderen die met schoolse activiteiten bezig zijn, hoe ernstig de beperking ook is. Ik zie weer veel nieuwe kinderen, met name zwaar ondervoede kinderen en een paar jonge autistische kinderen. Maar wat gaan de begeleiders liefdevol en geduldig met deze kinderen om. Overal zie ik nu een vaste structuur en een dagprogramma in de klas. Al zijn de plaatjes soms wat moeilijk, er wordt goed uitleg gegeven aan de inhoud van de dag. Er wordt aan tafels gewerkt en er is veel aandacht voor de kinderen. Geweldig!
Helaas was het bezoek niet van lange duur omdat er in Cu Chi veel afspraken stonden gepland, ook voor die middag al. Dus weer afscheid genomen en de auto in naar Cu Chi, het Free Education Project. Gelukkig heb ik tegenwoordig een vast chauffeurtje die graag wat bij verdient. Hij heeft het niet breed. Zijn auto wordt ook steeds slechter, maar ik voel me veilig bij hem in de auto. En het is zo stil dat ik altijd even kan bijslapen, hij spreekt geen woord Engels :-).
Rond lunchtijd kom ik aan in Cu Chi waar ik weer geniet van een heerlijke Vietnamese maaltijd, door één van de zusters bereid. Alles is altijd even lekker, maar als ik zoveel zou eten als de zusters doen, kan ik na een week niet meer door de deur.
Na de lunch is het gelijk klaar maken voor vertrek naar Ly Hong Ngoc en haar familie. Ngoc, 15 jaar, woont samen met haar moeder en jongere zusje, haar vader is al jong overleden. Het huis waar zij wonen is helaas niet goed afgebouwd vanwege het overlijden van haar vader en de ziekte van moeder (Parkinson). Vanwege de Parkinson is het voor moeder niet mogelijk te werken. Dit houdt in dat er geen inkomsten zijn en de kinderen eigenlijk niet school kunnen. Ngoc kan echter heel goed leren en hoe mooi zou het zijn wanneer zij straks verder kan gaan leren en naar de universiteit kan. Ze wil heel graag dokter worden.
Naast haar studie (5 dagen per week van 7 tot 12 en van 3 tot 9 uur en op zaterdag nog eens van 7 tot 12 uur), verzorgt Ngoc ook haar moeder en zusje. Zij verzorgt vaak de maaltijden.
Samen met een paar donateurs van Care4theKids en in samenwerking met The Congregation gaan we er voor zorgen dat Ngoc kan studeren. We zijn gestart met de opbouw van een studiefonds. Een soort jaarlijkse renteloze lening om de kosten van school te kunnen betalen. Voor dit alles is inmiddels een projectplan geschreven en wordt een soort overeenkomst met de student opgesteld. Hierin staan afspraken zoals, het afleggen van verantwoording en hoe de terugbetaling in de toekomst zal geschieden.
Dinsdagmiddag hebben we zo’n zelfde bezoek gebracht aan To Kim Tu. Tu (bijna 17 jaar) woont samen met zijn moeder en ouder, mentaal beperkte broer in een heel kleine huisje. De broer van Tu is toe ongeveer zijn 14e een gezonde jongen geweest. Tot die tijd werkt hij ergens waar ze hem een keer dronken hebben gevoerd met zeer sterke drank. Niemand weet precies wat er verder is gebeurd, maar hierna is de jongen doorgedraaid en zit aan huis gekluisterd. Vaak vastgebonden omdat hij anders wegloopt en agressieve buien heeft. Erg triest om te horen was dat ze half maart dit huisje moeten verlaten en dus op zoek moeten naar iets anders. Echter is dit niet makkelijk omdat veel huisbazen niet zitten te wachten op deze jongen. Tu kan gelukkig heel goed leren, de cijferlijst die hij liet zijn was dan ook uitmuntend, en hij wil het studiefonds graag met beide handen aanpakken. Tu wil patholoog anatomie studeren of iets met ICT gaan doen. Zijn moeder is hier heel blij mee.
Voor beide studenten geldt dat we het schoolgeld voor dit schooljaar al hebben bekostigd. Daarnaast krijgen zij maandelijks een vergoeding vanuit het ‘foodprogram’ dat we voor een aantal studenten bekostigen.
Beide studenten beseffen dat het studiefonds niet geheel vrijblijvend. Zij zijn zelf verantwoordelijk voor de contacten met de zusters en Care4theKids over de voortgang, de resultaten en de ontwikkelingen betreffende hun studie. Daarnaast beseffen ze heel goed dat wanneer de studie klaar is en zij een baan hebben en zelfstandig en onafhankelijk zijn, de studie in fasen terugbetaald moet worden.
Na deze twee bezoeken besef je maar weer eens hoe goed wij het hebben. Naar school kunnen is voor ons gewoon. Ik heb inmiddels al veel schrijnende dingen gezien in Vietnam, maar ook dit kwam weer even binnen.
Verder op het Free Education Project weer genoten van de kinderen. Vooral de koffer vol met lego was in trek. Groep 3 heeft zoveel moois gemaakt, het leek wel een tentoonstelling. Ze hebben genoten. Even was er angst dat ik het weer mee terug zou nemen. Maar natuurlijk niet. Met dank aan de fam. van Santen die dit hebben gedoneerd. Het is zeer goed terecht gekomen.
Ook de knuffels en het andere geweldige speelgoed van Suzanna de Haan krijgt een mooi plek in de speelkamer die wordt gecreëerd. Dank daarvoor namens de kinderen.
En de zelf gehaakte (foto)lijstjes van mevr. Kruijning vonden ze geweldig. Ik ben benieuwd hoe ze er de volgende keer uitzien. Ontzettend bedankt.
Van onze donatuer Nic. Oud Direct Mail hebben we hele mooie shirts gehad die we kunnen gebruiken bij uitstapjes of evenementen op het schoolplein. Voor sommige iets te groot (zie foto's onder) maar dat mag de pret zeker niet drukken. Heel hartelijk dank voor de mooie shirtjes!
De lunch op school blijft een feest voor de kinderen. Ik zie ze genieten van het samen eten en de heerlijke (warme) maaltijd zie ze op school krijgen. Het is een mooi samenzijn waarbij iedereen naar elkaar zeer behulpzaam is. Met elkaar worden de tafeltjes en krukjes neergezet voor de lunch en achteraf weer opgeruimd. De borden en schalen worden rondgedeeld door de oudste leerlingen en naderhand weer afgewassen.
Verder heb ik weer genoten van een mooie voetbalwedstrijd en veel zang en dans.
Ik geniet steeds weer wanneer ik zie hoe graag deze kinderen naar school gaan en hoe veel lol ze hebben met elkaar. Het is voor deze kinderen niet een hele gewone zaak dat zij naar school kunnen. Zonder de hulp van The Congregation, de zusters en de leerkrachten is het voor deze kinderen niet mogelijk naar school te gaan. Het is mooi om daar een bijdrage aan te kunnen leveren.
Het is een mooie reis geweest met; het kennismaken met jongeren, het meemaken van schrijnende situaties, het opdoen indrukken en weer opnieuw een stuk besef van de verschillen in deze wereld. Maar het was ook zeker een reis van genieten van blije kinderen en trots zijn op wat we met elkaar bereiken en het verschil dat we voor kinderen kunnen maken!
Hartelijke groet,
Henriette Dijkstra
______________________________________________________________________________________________