Ervaringsverhalen vrijwilligers

Care4theKids

Ervaringsverhalen vrijwilligers Care4theKids

____________________________________

Voor de tweede keer als vrijwilligers naar The Center of Rehabilitation and Support for Handicapped Children oktober 2019 (Marian en Marjo)

Vrijwilligerswerk met de therapeuten.

Op 17 oktober vertrokken we voor de 2e keer naar Ho Chi Minh Stad om samen met de therapeuten van “ The Center of Rehabilitation and Support of Handicapped Children” te bekijken hoe we de kinderen het beste kunnen begeleiden op het gebied van motorische vaardigheden.

In februari hebben we 2 kinderen gezien in het centrum die absoluut niet konden zitten in de beschikbare stoelen. Vanuit Nederland hebben we toen met behulp van sponsors materialen laten overkomen om deze kinderen te helpen. Helaas liet de douane die materialen niet door maar…het is gelukt om ze terug te krijgen in Nederland en vervolgens hebben we deze kussens, waarmee een kind zo gepositioneerd kan worden dat het stabiel kan zitten of liggen, gewoon in de koffer gestopt.

Dat was best even spannend maar niemand heeft ook maar iets gevraagd of gezegd: het hele boeltje, inclusief de vacuümpomp kon zo mee….Blijdschap!

Een half jaar na de eerste poging konden we dus alsnog aan de slag met deze twee kinderen. Voor een meisje met zeer hoge spierspanning hebben we helaas niet voldoende kunnen betekenen: met de arts hebben we besproken of men eerst de medicatie kan ophogen zodat zij iets meer ontspannen is. Men hanteert hier andere normen en is terughoudender met spierontspanners dan in Nederland; maar we hopen dat dit meisje toch met medicatie wat verder geholpen kan worden zodat ze wellicht ook kan zitten. De wereld ziet er toch anders uit als je zit…en zeker als je mogelijkheden hebt om te leren en die heeft zij…

Met de jongen waarvoor we ook een voorziening bedacht hebben, is het wel goed gelukt: zie hem eens zitten! Helaas zien ouders het belang van zitten niet in en schaffen geen stoel aan dus hij zal alleen zitten als hij op het centrum is. Inzichten en belangen verschillen hier echt van de Nederlandse normen; liggend door het leven vindt men hier soms ook oké.

Als je kijkt naar de inrichting van de stad dan is die ook echt niet geschikt voor mensen in een rolstoel: die zie je dus zelden.

Voor deze reis hadden we echt ten doel om de kinderen goed te laten zitten. We hebben nog extra sponsorgelden gekregen voor gordels in de stoelen en die hebben we goed kunnen besteden. Daarnaast konden we nog ballen, nekkragen, een looprek en gordels voor de statafel kopen. Echt tof!

Omdat we de doelen voor deze reis in de ochtenduren konden realiseren hadden we ook tijd om wat andere dingen te doen. Zo kun je hulp en vakantie wat combineren: we zijn naar de Chinese markt geweest, 3 dagen naar Cambodja en we hebben diverse malen gewoon lekker gewinkeld in de stad en…héééérlijk gegeten!

Zo zie je: het nuttige is met het aangename verenigbaar!

Op de laatste dag zijn we uitgenodigd door de therapeuten voor een Vietnamese maaltijd op het centrum: lief en heel lekker! Ook de directeur was aanwezig en hij heeft gevraagd lessen op te zetten in theorie en praktijk om de therapeuten verder te helpen in hun kennis en begeleiding. Wat een eer ….en we gaan eens denken of en hoe we dat vorm kunnen geven.

Bijgaand wat foto’s van de zitsessies en een foto van een meisje wat haar hoofd niet overeind kon houden: met een eenvoudig kraagje lukte dat wel…...

Het was weer tof, fijn om samen te werken, leuk om te doen; genoten!

Groet,

Marian Uppelschoten, Kinderfysiotherapeut

_____________________________________________________________________________________________________

Als vrijwilligers naar The Center of Rehabilitation and Support for Handicapped Children 18 febr. t/m 8 maart 2019 (Marian en Marjo)

Vrijwilligers werk in het centrum

Als kinderfysiotherapeut, werkzaam in de revalidatie gecombineerd met het onderwijs, had ik al jarenlang de wens om eens een bijdrage vanuit mijn vakkennis te kunnen leveren aan collega’s in landen die behoefte hebben aan extra kennis en mogelijkheden ten aanzien van de doelgroep waarmee ze werken. In veel landen werkt men anders dan in Europa en heeft men minder beschikking over kennis en middelen dan de veelheid aan mogelijkheden die wij hier hebben.

Toen ik door mijn werk in kennis kwam met Henriette Dijkstra en vervolgens met het project “Care4theKids” was mijn keuze snel gemaakt.

In februari was het zover: voor 4 weken zouden Marjo en ik vertrekken naar Vietnam, Ho Chi Minh stad, om daar een bijdrage te leveren aan de zorg voor de kinderen die het “center of rehabilitation and support of handicapped children” bezoeken.

Marjo en ik kennen elkaar al meer dan 30 jaar maar dit was onze eerste reis samen: géén spijt van gekregen; het was top dit samen te kunnen doen!

Henriette had alles uitstekend voorbereid en geregeld voor ons en wij stapten 14 februari met volle koffers in het vliegtuig: speelgoed, kleding, therapiematerialen om uit te delen en te gebruiken ter plaatse. Het was fijn dat we op vrijdagavond aankwamen en even konden “acclimatiseren”: wat een andere, bijzondere maar fascinerende wereld dan wij gewend zijn…………

De eerste dag op het centrum was bij de start een beetje lastig, mede door de taalbarrière: de therapeuten en de leiding spreken weinig/geen Engels maar we voelden ons heel welkom: er was een kamer voor ons geregeld om te rusten/om te kleden en we kregen steeds vers water: belangrijk omdat heel warm is.

We besteedden die eerste dag aan kennismaking, observatie van de kinderen en een indruk krijgen van de wijze van fysiotherapie/behandeling. Dat gaf direct een goede indruk van activiteiten en kennis die we zouden kunnen bieden. Vanuit de therapeuten kwam de vraag of ik de kinderen wilde observeren/onderzoeken en vervolgens wilde laten zien hoe ik het kind zou behandelen vanuit onze Westerse kennis/opvatting.

Zo kwamen we goed met elkaar in contact en konden we samen per kind een werkwijze opstellen en elkaar aanvullen. De therapeuten in Vietnam hebben een opleiding van 2, soms 3 jaar. Kinderfysio’s in Nederland hebben een basisopleiding van 4 jaar en vervolgens nog eens 3 of 4 jaar specialisatie. Begrijpelijk dat er een groot verschil is in de mogelijkheden die je kunt bieden.

In de loop van de tijd werd het contact steeds opener en konden we met gebruik van speeltjes en materialen laten zien hoe we de kinderen kunnen uitlokken te doen dat we willen en dat ze dus oefenen zonder dat we erg dwingend hoeven te zijn.

Terwijl ik behandelde, de vertaler vertaalde en de therapeuten toekeken maakte Marjo foto’s en aantekeningen waarvan we later verslagen konden maken van de kinderen. Alles in het Engels en dat werd dan onze trouwe vertaler “Duc” omgezet naar Vietnamees.

Zo vormden we een sluitend team met elkaar. Samen met therapeuten en verpleging/verzorging keken we ook naar de zithoudingen van de kinderen en de beschikbare materialen om goed te kunnen zitten. Daar viel ook echt verbetering te bereiken.

voor en na correctie

Voor 2 kinderen hebben we materialen besteld in Nederland; deze jongens kunnen helemaal niet zitten en we hoopten ze te helpen met vacuüm kussens die je naar het lichaam kunt vormen.

Helaas….de douane heeft ze niet doorgelaten…. Dus “moeten” we nog een keer naar centrum....meenemen in de koffer lukt hopelijk wel.

Een van de leukste dagen was de dag dat we samen spalken gemaakt hebben. De therapeuten gaven aan dat voor veel ouders het laten maken van een handspalk een grote uitgave is en dat men het zo graag zelf zou willen kunnen. Ik had materiaal bij me om dit te doen maar ook nog nooit een spalkje helemaal zelf gemaakt. Eerst hebben we gekeken naar criteria: waarom geef je een kind een spalk: doel, mogelijkheden/onmogelijkheden/functionaliteit. Vervolgens zij we aan de slag gegaan en kwamen er prachtige resultaten uit.

Afdruk maken van gips, juiste stand van de hand en pols modelleren en vervolgens bekleden met kunststof gips en afwerken met vilt of schuim-materiaal. Fixatie met klittenband.

Om een indruk te krijgen van de dagindeling tijdens de werkdagen:

We stonden om 06.00 uur om te douchen, aankleden, ontbijten. Het ontbijt is in het hotel. Heel anders dan wij gewend zijn: rijst, warme groenten, koude groenten, kip, vlees, soep, fruit, als je het wilt een eitje/omelet maar brood zien we nauwelijks. Kaas en ham kent men hier eigenlijk ook nauwelijks. Nu er veel Engelsen in het hotel zijn is er wat wit brood om te roosteren en zijn er ook warme bonen.

Om 7.15 uur gaan we lopend naar het centrum: dat is ongeveer 20 minuten vanaf het hotel.

Van 08.00-10.00 werken we met de kinderen in de oefenzaal en daarna helpen we met het geven van eten. Om 11.00 uur gaan we zelf lunchen: ook dat is een warme maaltijd: gekookte groenten, soep, rijst, eieren, vis of vlees. De kok kan heel goed koken en uiteraard complimenteren we haar elke dag. Daar is ze zo blij mee dat ze met ons op de foto wilde.

De mensen die meestal bij ons aan tafel zitten zijn andere vrijwilligers, uit Frankrijk en Japan. Zij doen ander werk dan wij.

Na het eten hebben we vrij tot 13.00 uur, soms 13.30 uur. Om 13.00 uur is er soms een "meeting" met de therapeuten om kennis uit wisselen/vragen te stellen. Soms geef ik een presentatie over een onderwerp: een ziektebeeld, de zithouding, classificatiesysteem oid.

Zo niet dan doen we lekker een middagdutje op onze kamer.

van 13.30 tot 15.00 uur zijn we weer in de oefenzaal en om 15.00 uur helpen we weer met eten geven. Om 15.30 zijn we klaar op het centrum en lopen we weer richting hotel. Onderweg een terrasje en even genieten van de omgeving. In het hotel verwerken we de verslagen van die dag.

In de avond gaan we dan rond 19.30 eten en liggen we doorgaans om 22.30 uur in bed...

De weekenden zijn we vrij en we hebben diverse uitstappen gemaakt: stad verkennen, weekendje Hoi-An (authentiek historisch stadje: moet je wel naartoe vliegen maar zeer de moeite waard.) en een dagje Mekong Delta. Dat is allemaal heel betaalbaar in Vietnam. Verder natuurlijk op de plaatselijke markt rondgestruind, kleding laten maken bij een atelier (ook echt een aanrader!) en allerlei hapjes geprobeerd. Je ziet: naast het werk is er dus echt ook wel tijd om iets leuks te doen.

Aan het einde van onze periode in het centrum zijn we heel hartelijk uitgeleide gedaan met echte Vietnamese cadeautjes, bedankjes en foto’s: zo lief!. Voor mij was dit een geweldige, waardevolle, maar ook heel gezellige en leuke ervaring en ik heb al besloten nogmaals te gaan omdat ik de beide jongens die niet kunnen zitten graag verder wil helpen. Ik hoop natuurlijk dat Marjo meegaat: goed team!

Groet,

Marian Uppelschoten

Kinderfysiotherapeut

Wil je meer info over mijn ervaringen: vraag mijn emailadres aan Henriette Dijkstra, directeur van Care4thekids.

Zo zie ik eruit na de vliegreis…….

___________________________________________________________________________________________________________

Vietnamreis

Wat zes jaar geleden begint als een wild plan tijdens een etentje, wordt in februari 2019 werkelijkheid. We gaan een aantal weken vrijwilligerswerk doen in het Centrum voor gehandicapte kinderen in Ho Chi Minh City, Vietnam. Marian als ervaren fysiotherapeute met heel veel kennis over gehandicapte kinderen en de hulpmiddelen die zij nodig kunnen hebben, ik, Marjo, als manusje-van-alles en rechterhand voor Marian.

Wij zijn met veel plezier en betrokkenheid actief voor de Stichting en hebben samen met de therapeuten binnen de mogelijkheden van het Centrum heel wat kunnen bereiken. De taal is helaas een grote barrière, maar dankzij een goede tolk kan Marian toch heel veel van haar kennis overdragen aan de leergierige therapeuten.

Ook al voelen wij ons snel thuis, de eerste week is het nog een beetje aan elkaar wennen. De rustige aanpak van Marian, hun leergierigheid en onze langere aanwezigheid zijn dè ingrediënten waardoor we een week later de eerste resultaten zien. De suggesties over helpen met lopen, staan, zitten worden in praktijk gebracht door de therapeuten.

De eerste lezing door Marian over een goede zithouding wordt uitstekend opgepikt: een paar dagen later besteden we een halve dag aan het -waar mogelijk- goed instellen van de stoelen. De fixatiebanden worden later aangepakt bij het positioneren. Ook de tweede lezing over de verschillende ontwikkelingsniveau’s van kinderen wordt met belangstelling gevolgd. Niet elk kind zal zich verder ontwikkelen, maar het is wel zaak dat het niveau niet verder zakt: therapie is en blijft dus hard nodig.

Op verzoek van de therapeuten -ze komen steeds meer los met vragen- besteden we in de laatste week een paar ochtenden aan het maken van armspalkjes voor kinderen die dat nodig hebben. Heel leuk en nuttig om dit samen met de therapeuten te doen.

In totaal heeft Marian zo’n 40 kinderen geobserveerd, waarvan zij met behulp van mijn gemaakte foto’s en notities een observatieverslag heeft gemaakt voor het Centrum. Onze tolk zal alles vertalen in het Vietnamees.

Ik heb al met al het gevoel dat onze ‘missie’ is geslaagd. Theoretische kennisoverdracht, het samen in praktijk doen, het rustige voorbeeld van Marians aanpak van de kinderen, het aanreiken van alternatieve oefeningen, dit alles geeft mij het gevoel dat we onze tijd heel nuttig hebben besteed. Gingen de vragen van de therapeuten in de eerste periode alleen over de kinderen, eenmaal aan elkaar gewend komen er gerichte vragen over educatie en praktische zaken. Blij en dankbaar neem ik sommige kinderen mee in mijn hart en wens het Centrum een goede toekomst.

De lieve kinderen met al hun potenties en onmogelijkheden; hun ‘caring’ verzorgsters; hun leergierige therapeuten; de gastvrije leiding van het Centrum; onze ruim 90.000 stappen; 2 notitieblokjes vol aantekeningen; 1 usb-stick met ontelbare foto’s; veel versnaperingen tijdens het uitwerken van alle notities; een grote koffer vol inspiratie, uithoudingsvermogen en passie; én last but not least een perfect team; waren de ingrediënten voor een onvergetelijke tijd in het Centrum en in Ho Chi Minh City.

We brengen ook een bezoekje aan een school voor kinderen uit arme gezinnen in (de omgeving van) Cu Chi die door de StichtingCare4theKids wordt gesponsord. Deze school is volledig afhankelijk van donaties. Veel basisvoorzieningen zoals toiletgebouw, waterzuiveringsinstallatie en groentetuin zijn hier gerealiseerd met hulp van de Stichting. Ik kan met eigen ogen zien hoe enthousiast de leraren les geven aan de kinderen en ik word heel blij van de warme sfeer die er hangt. We worden allerhartelijkst ontvangen en zijn erg ontroerd als de kinderen een lied voor ons zingen. De nonnetjes die het complex leiden moeten volgens mij keihard werken om gebouw en tuinen te onderhouden. En de keukenploeg heeft er een flinke klus aan om elke dag weer een goede (door de Stichting gesponsorde) lunch voor alle kinderen te bereiden. De kinderen helpen zelf ook mee met schoonmaken van groentes, tafeldekken en schoonmaken na de lunch. Onze meegenomen kleding en speelgoed komen hier heel goed van pas. De nonnetjes zorgen ervoor dat het op de juiste plekken terechtkomt. De ontvangst die we krijgen is hartverwarmend en het speciaal voor ons gezongen lied door alle kinderen is heel ontroerend. Voor ons is hier nu niet zoveel te doen, het is een geoliede machine. Maar ik zou dolgraag een weekje ‘in retraite’ gaan op deze plek en mijn handen uit de mouwen steken in de groentetuin...

Alles bij elkaar genomen hebben we ontzettend genoten en zijn we heel blij dat we ons voornemen hebben uitgevoerd. Het overheerlijke eten en de totaal andere samenleving waren een ‘surplus’, onze fijne samenwerking een cadeautje. Ik hoop van harte dat we nog eens terug kunnen gaan !

Marjo

__________________________________________________________________________________

Als vrijwilliger naar The Center of Rehabilitation and Support for Handicapped Children 16-27 oktober 2017

Even voorstellen:

Renate

Ria

Tessa

Isis

Wij hebben dit jaar de eer om als 4e en laatste groep naar “The Centre of Rehabillitation and Support for Handicapped Children” te gaan. We gaan ons daar inzetten als vrijwilligers, vrijwilligers die de leerkrachten ondersteunen met hun onderwijsbehoeftes. Die behoeftes bestaan voornamelijk uit omgaan met gedrag, gedrag van leerlingen met een lichamelijke of geestelijke handicap en leerlingen in het autistisch spectrum. Daarnaast het aanbieden van verschillende didactische werkvormen, gebruik van ontwikkelingsmateriaal en het begeleiden van de leerkrachten en assistentes tijdens het werken in verschillende werkvormen en met verschillend ontwikkelingsmateriaal.

Om in de sfeer van verschillende werkvormen te blijven hebben wij dit gedaan in de vorm van observaties, workshops en lezingen.

Na een lange vlucht en gezonde spanning kwamen wij aan op het centrum. Het wordt centrum en geen school genoemd, omdat de zorg hier voorop staat. De leerlingen werken aan schoolse vaardigheden. Het is de bedoeling dat leerlingen, die hiertoe instaat zijn, uitstromen naar het speciaal onderwijs in Vietnam.

Voorbereiding voor het centrum is bijna niet mogelijk door cultuurverschillen, klimaat en kennis is het verschil met onze westerse manier van doen groot. Maar desalniettemin is het bad warm. Het onthaal is hartelijk en de hulp gewild. Leerkrachten staan te popelen om kennis en feedback. Na een eerste rondleiding werden wij uitgenodigd voor de eerste meeting met alle leerkrachten, assistenten en andere werknemers op het centrum, klaar om al onze kennis op te zuigen en tips te gebruiken. Het is een heel bijzonder gevoel om onthaald te worden als de ‘alles wetende’ terwijl wij niet zo over onszelf denken.

Om zo efficiënt mogelijk te kunnen werken hebben wij besloten geen meetings te houden in grote groepen, maar het klein aan te pakken. Met een mooi werkschema zijn wij de volgende dag aan de slag gegaan. Verdeeld in groepjes van 2 hebben we de klassen geobserveerd, met direct daaropvolgend een feedback gesprek. Dit gaf ons de mogelijkheid om per klas/leerkracht tips en tricks te geven. Wat een hardwerkende, liefdevolle en enthousiaste leerkrachten werken er op het centrum! Passie voor de leerlingen, hoe lastig hun handicap of stoornis is, zij proberen alle leerlingen te betrekken tijdens de bezigheden in de klas. De tijd tijdens de meetings hebben wij gebruikt om voorlichting te geven. Over gedrag, werkvormen en gebruik van materiaal.

Isis heeft een presentatie gegeven over het ontwikkelingsmateriaal dat wij hadden meegenomen. Wat de mogelijkheden zijn met het materiaal en welke vaardigheden passend zijn voor leerlingen van een bepaald leeftijd of niveau. Vooral het gebruik van materiaal op verschillende manieren stond centraal, zodat er een grote input aan les ideeën werd gegeven.

Samen met Renate heeft Isis een workshop ontworpen waarbij wij allemaal een groepje leerkrachten begeleiden en de werkvorm gedifferentieerd werken hebben uitgebreid. Laten zien en ervaren is een belangrijk middel voor ons geweest om onze bedoelingen duidelijk te maken. Omdat vertalen veel tijd in beslag neemt en niet altijd goed overkomt blijkt het zelf ervaren een goed werkvorm.

Ria heeft voor een aantal leerkrachten engelse lessen verzorgd. De drempel om engels te spreken wordt vaak veroorzaakt door onzekerheid en wanneer ze niet goed begrepen worden vinden ze dat vaak gênant. Sowieso is de angst om niet goed begrepen te worden groot, maar dit kan ook leiden tot grappige situaties. Mede daardoor werd de tolk soms in een ongemakkelijke situatie gebracht. Wij Hollanders hebben het hart op de tong en dat staat lijnrecht tegenover de gewoontes in Vietnam, namelijk netjes, beschaaft en beleefd.

In een presentatie over autisme heb ik aan de hand van zintuigen duidelijk gemaakt hoe het brein van een kind met autisme werkt. Wat bijvoorbeeld geluiden voor impact kunnen hebben, schrikken, afleiden, frustratie en dat leerlingen daardoor niet meer in staat zijn om op een gewenste manier te functioneren.

Hoe afleidend ruis kan zijn in klassen, een ongestructureerde klas met veel materiaal en rommel kan leerlingen afhouden van hun taak omdat er te veel te zien is in de omgeving.

Het aanraken van leerlingen met autisme moet zoveel mogelijk vermeden worden. De kinderen moeten ook tot rust kunnen komen in de klas en ervaren wat er allemaal in deze ruimte is zodat ook de overgang van thuis naar het centrum kan worden verwerkt.

Geur en smaak kunnen ook invloed hebben, zeker met het oog op het feit dat op centrum ook gekookt en gegeten wordt.

Naast ons werk op het centrum hebben wij het project van de zusters in Cu Chi, ondersteund door Care4theKids, bezocht. Wat een warmte en liefde daar ook weer voor de leerlingen. Een gestructureerd geheel waar duidelijk zichtbaar is hoe de leerlingen genieten van school, de leerkrachten en de zusters. Wij zijn liefdevol ontvangen en hebben een heerlijke lunch aangeboden gekregen.

Het eten in Vietnam is soms wel een dingetje. Het aantal keer dat wij ‘mystery meat’ hebben gegeten zou ik niet meer kunnen aangeven. Het aantal kippenpoten, poten, geen bouten, die wij hebben afgewezen wel. En op zijn tijd ook een kippenkop. Wij Europeanen eten graag vlees dat niet verwijst naar het dier van herkomst, hier in Vietnam hebben zij daar geen problemen mee. Een stuk minder hypocriet als je er goed over nadenkt!

Naast alle observaties, lezingen, workshops en presentaties die wij hebben gegeven, hebben wij in Nederland allemaal ons best gedaan om geld op te halen. Zodat wij niet alleen met materiaal ons steentje konden bijdragen, maar ter plekke op het centrum konden kijken welk materiaal gemist wordt. Uiteindelijk hebben wij 50 miljoen dong kunnen besteden, waarvan 10 miljoen naar de zusters in Cu Chi is gegaan. Voor het centrum zijn 2 tablets aangeschaft, 2 grote spiegels voor de auti-klassen, revalidatie krukjes, houten ontwikkelingsmateriaal, meubilair voor nieuwe lokalen en voor alle groepen een grote mand met speelgoed. Naast wat lekkere Hollandse versnaperingen was dit allemaal zeer welkom en hebben wij echt een verschil kunnen maken.

___________________________________________________________________________________________________________________

Ina: My three weeks at the Cu Chi Free Education Project

Looking back at the three weeks I got to spend with the sisters of the ‘Our Lady of the Missions Congregation’ I can only encourage anyone who is interested in volunteering to read further.

Having travelled to Vietnam all by myself this summer (at the age of 19) I did not quite know what to expect. I knew I was going to teach English at a school for poor children who could only afford to go to school through the sisters’ efforts to raise money and therefore pay the teachers.

What I experienced, however, was something you cannot put into words properly. I did not just volunteer- I lived with the sisters, played with the children outside of teaching hours and got to know them at a level which went far beyond the common teacher student interaction.

Adapting to a lifestyle which meant waking up early every day (between 6 and 7am) and going to bed around 10 or 11pm did turn out to be a slight challenge for me in the beginning. Being able to observe results, however, and seeing the progress among the children outweighed any initial difficulties having to do with the amount of sleep I got.

I felt especially rewarded when a mother walked into the living room of the convent during my last evening in Vietnam to give me a present. It was not the present which made me very happy and proud but something the mother told me. Her daughters had come home and practiced English (they even tried to teach their mother)- a reward like no other. Not only did they learn some basic English from me, they went home and practiced; they enjoyed what I had taught and tried to use it in real life.

I can say with certainty that meeting the children at the Cu Chi Free Education Project has improved my view on life in so many ways. The children are keen to learn- keen to learn English. At 6.30 in the morning they would already fill the school yard ready to be taught.

Really, all they want is to get an education so many people in developed countries take for granted.

I have not read over what I just typed in a couple of minutes as it is not difficult to praise the work that the sisters do and to appreciate and love the way the children take any chance to make something of their lives.

This school has been built and has been maintained through the hard work of sisters and teachers who believe that life and its outcomes can be changed through one’s own hands. Getting all their power through their belief in God, they do something many people will never be able to do- give children without a future a future.

To summarise my experience, I have not only taught others but learnt myself. Living with local Vietnamese people, experiencing the challenges poverty brings with it (like paying school fees which may be considered tiny compared to English ones), seeing how the smallest things can make you happy, I can only encourage anyone who is interested to volunteer and help those lovely children.

I can only say that I have never felt so welcomed and at home at a place so far away from ‘home’.

By Ina R.

_____________________________________________________________________________________________

Onze reis naar Vietnam van 14-10-2016 tot 30-10-2016!

Vrijwilligers: Anja, Simone, Minke en Kirstin

‘The Centre of Rehabilitation and Support of Handicapped Children’

De eerste dag op The Centre in Ho Chi Minh City hebben we met iedereen kennis gemaakt en de klassen kort bezocht. De meeting van die dag stond dan ook in teken van kennismaking en het inventariseren van hulpvragen. Daarnaast was het onze eerste ervaring met het communiceren met een tolk. Wat een spannende ervaring!

Anh onze hardwerkende en vrolijke tolk

Deze eerste dag hebben we meteen kunnen zien hoeveel liefde en passie de leerkrachten uitstralen naar de kinderen en hoe creatief ze zijn. Met creativiteit bereik je zoveel betrokkenheid. Ze kunnen hier veel met weinig materiaal. Daarnaast zijn wij in bijna alle klassen sporen tegen gekomen van onze collega’s van voorgaande jaren. Wij waren onder de indruk!

Karton, flanel, foto’s

De tweede dag hebben we een aantal leerkrachten geobserveerd. We kregen de vertaalde lesplannen van de groepen die we bezochten. Ook deze plannen kwamen met veel passie en het enthousiasme tot uitvoering. Daarnaast viel het ons op dat de kinderen hier vaak veel en lang achter elkaar zitten. Ook bij bewegingsactiviteiten. Dit wilden wij meteen oppakken en bespreekbaar maken tijdens de eerstvolgende meeting. Wij waren nu volledig ‘geïnfecteerd’ door hun enthousiasme.

Ook bij de bewegingsactiviteiten zaten de kinderen op hun beurt te wachten in een groep van wel 10 of meer kinderen.

Heel leuk was de instructie met echt materiaal (een vrucht) om te voelen, te ruiken en te proeven

Tijdens de meeting van deze dag werd het voor ons duidelijk; wij moeten vooral rekening houden met het cultuurverschil. Vanuit Nederland zijn wij gewend dat we antwoorden krijgen als wij spontaan iets aan een leerkracht vragen. Kijkend naar deze beleefde en respectvolle Vietnamese cultuur, is dit echter niet te verwachten. We wisten meteen dat we de volgende meetings anders moesten gaan aanpakken! Het was een inspirerende ervaring in Vietnam, niet alleen om met ‘passend onderwijs’ aan de slag te gaan, maar ook met een passende begeleiding van leerkrachten, rekening houdend met hun cultuur. Hierdoor konden wij zelf heel veel leren. Er werd altijd een beroep gedaan op onze flexibiliteit en reflectievermogen. Wij hebben letterlijk van elkaar geleerd!

Headteacher (heel lief en betrokken)

Een 'meerting'

In de middag hebben we in de klassen bewegingsactiviteiten voorgedaan. In 3 groepen en op verschillende niveaus. Dit was een groot succes! De leerkracht heeft dezelfde activiteiten later in de week nogmaals herhaald met het gebruik van dezelfde werkvormen. De headteacher maakte er een filmpje van en liet deze enthousiast aan ons zien. Ze werd er erg blij van en liet zelfs zien dat ze er kippenvel van kreeg!

Voordoen en begeleid inoefenen was wat deze leerkrachten op dit moment nodig hebben, dachten we.

Daarnaast konden we tijdens de observaties het verschil zien tussen de didactische vaardigheden van de leerkrachten. Een aantal leerkrachten varieerden regelmatig in werkvormen en andere leerkrachten gaven voornamelijk klassikale lessen. Door gesprekken met de leerkrachten kwamen we erachter dat de waarde ‘respect’ erg belangrijk is in de Vietnamese cultuur. De norm, het ‘leren wachten op hun beurt’, vinden de leerkrachten erg belangrijk. Er ontstond een interessant gesprek over de onderliggende waarden die de keuzes, betreffende de lesindeling, beïnvloeden. Moet een leerling dan tien minuten wachten, of kan een leerling ook in een kleiner groepje in minder tijd leren wachten op zijn beurt? Hiermee werd het echte leerproces in gang gezet. Het was een wisselwerking. Wij hebben hun meegenomen en begeleid tijdens dit proces en zij hebben ons geleerd aan te sluiten bij hun waarden en behoeftes.

Direct na de observatie even met de leerkracht evalueren, bleek waardevol en beter te werken dan alleen een plenaire terugkoppeling. Meteen na de observatie gingen we met de leerkrachten en de vertaler even zitten. De leerkrachten namen actief deel aan het gesprek en bleken goed in staat te zijn om te reflecteren op hun eigen handelen. Professioneel feedback geven en ontvangen was doel van deze ‘kleine meetings’. Met veel plezier gingen de leerkrachten met ons aan de slag.

Uitstapje! Een ochtend naar de school in Cu Chi.

Wat kwamen wij daar toch lieve mensen tegen. Eerst kregen wij een rondleiding en daarna werden wij begroet door het hele team en alle kinderen. Zij hebben ons welkom geheten door liedjes te zingen. Aansluitend hebben wij samen gedanst. En als het goed is kennen zij nu ‘hoofd, schouders knie en teen’ ;-)

Voordat wij terug gingen naar Ho Chi Minh City hebben wij nog mogen genieten van een lekkere lunch. Bedankt lieve zusters!!!

En weer terug in het centrum in Ho Chi Minh….

Even voorstellen….. Dit is Megumi.

Megumi is gedurende twee jaar in het Centrum ter ondersteuning. Ze komt uit Japan waar het onderwijs te vergelijken is met het onderwijs in Nederland en hielp ons gedurende de twee weken. Zij was continu aan het luisteren, kijken en vragen stellen om zo veel mogelijk op te pikken van onze visie en missie.

Onze meeting met de directeur van het centrum was heel erg interessant, inspirerend en leerzaam.

Uitkomst: Het hele team mag nu ‘hoop’ hebben om in toekomst ook een keer naar Nederland te mogen komen om te kijken, hoe hier les wordt gegeven J

En wij zouden het ook heel erg leuk vinden om deze enthousiaste mensen een keer te mogen verwelkomen op Schiphol!

Verder…

De regering in Vietnam heeft enkele maanden geleden besloten dat verplicht met lesplannen gewerkt moet worden. Zoals overal, betekent verandering tegelijkertijd ook uitdaging. Door middel van het uitschrijven van een enquête wilden wij erachter komen wat de leerkrachten nodig hebben om deze uitdaging positief en succesvol aan te kunnen gaan. Dit gebeurde in samenspraak met de doctor en de headteacher. Wij hebben een meeting vormgegeven betreffende de functie en het nut van een lesplan. Daarnaast hebben wij een aantal suggesties gegeven om het werken met en het vormgeven van een lesplan te vergemakkelijken. Wat was het toch leuk om de doctor, de headteacher en de leerkrachten aan het einde van deze meeting te zien stralen!

Miss Anh en de doctor….

Bedankt voor jullie vertrouwen en de prettige samenwerking!

Wat waren wij blij om kennis te mogen nemen van de succeservaringen van de headteacher en een aantal leerkrachten! Een volgende stap zou het lopen van instructierondes kunnen zijn. Gezien we er maar twee weken waren, kwamen wij hier niet mee aan toe. Toch zagen wij dit al bij een aantal leerkrachten terug. Als er instructierondes gelopen worden is het aantal aanwezige begeleiders voldoende. We hebben het in meerdere groepen voorgedaan. Het zou wenselijk zijn als de leerkrachten dit verder zelf ook zullen gaan doen. Dit zou een doel voor de volgende groep vrijwilligers kunnen zijn! Het liefst gaan wij natuurlijk weer. Dat zou inderdaad voordelen hebben….

Gedurende de twee weken kwamen wij erachter dat er ook al veel kennis en kwaliteit in ‘The Center’ aanwezig is. Tijdens de meetings en de individuele klassenbezoeken konden wij zien dat de leerkrachten goed omgaan met kritiek. Wij kwamen op het idee om ons in de tweede week meer te focussen op het uitwisselen van kennis en vaardigheden binnen het team. Wij gingen aan de slag met collegiale consultaties om al het goede wat er al is, en wat wij hebben opgestart, te borgen, samen met het team. Dit was een enorm succes! Veel leerkrachten zijn al goed in staat om kritisch en oplossingsgericht te denken. De begeleiding die wij hierop hebben gegeven, werd als zeer positief ervaren.

Om 11:15 uur warm eten met de teachers en andere medewerkers.

Tegen het eind van ons uitwisselingsproject trokken we nog een aantal belangrijke gemeenschappelijke conclusie. Op ‘The Centre’ hebben wij niet alleen maar verschillen gezien maar ook een aantal overeenkomsten met Nederlandse scholen. Wij kwamen tot het inzicht dat het functioneren van een onderwijsinstelling/school van veel factoren op verschillende niveaus afhankelijk is. Onder andere de voorgaande ontwikkelingen, de ervaring en het opleidingsniveau van de werknemers, de onderlinge relaties en het onderwijsbeleid van de overheid. Dat was ook een interessant inzicht voor ons.

Ter afsluiting van deze uitdagende en inspirerende twee weken werden wij allemaal uitgenodigd door de directeur. Wij gingen lekker uit eten en waren aan het eind van deze laatste avond heel erg verdrietig, omdat wij al weer naar huis moesten gaan. Er was wel een of ander traantje te zien…

Wat hebben wijeen intensieve, inspirerende en leuke ervaring opgedaan!

Bedankt Care4thekids, bedankt samenwerkingsverband en bedankt beste bestuurders voor het faciliteren van deze twee weken! Wij zijn onder de indruk van dit belangrijke project en hopen onze opgedane kennis en ervaring nog met veel mensen te mogen delen!

Trouwens, om mooi aan te kunnen sluiten bij wat wij dit jaar hebben bereikt, gaan wij het liefst meteen volgend jaar weer!!!!

Cảm ơn bạn cho thời gian tuyệt vời với bạn

Anja Wierts, Simone Rock, Minke Reijst en Kirstin Vos

________________________________________________________________________

Als vrijwilligers aan de slag in Vietnam (oktober 2015)

Vrijwilligers: Henriette, Marieke, Jorrit, Laurens

Op reis naar Vietnam

Met 4 personen en 6 grote koffers naar Vietnam. Last minut moest er nog wat speelgoed en kinderkleding op Schiphol worden onderverdeeld en daar gingen we! Jorrit Koot, leerkracht groep 5 van de Josephschool in Bloemendaal, Laurens van Denderen, leerkracht groep 7 van de Prinses Beatrixschool in Heemstede, Marieke Wolfsen, directeur van de Tijo H. van Eeghenschool uit Aerdenhout en ondergetekende.

Van 10 tot 25 oktober zijn wij als tweede ploeg uit ons samenwerkingsverband naar de school voor kinderen met special needs in Vietnam geweest. En wat was het bijzonder. Na een officiële ontvangst met thee en sesamkoekjes door de principal, mr Thang en een startgesprek met de headteacher en de docter konden we de klassen in. Omdat ik het geluk had om er voor de tweede keer te zijn, kon ik constateren dat er sinds vorig jaar veel mooie ontwikkelingen hebben plaatsgevonden. Om maar iets te noemen: er werd aan tafels gepuzzeld met handige mandjes ernaast voor de puzzelstukjes. De dagritme kaarten hingen, en niet alleen meer de Hollandse Dagmar Stam kindertjes maar ook Vietnamese platen.

Intensief aan de slag

Twee aan twee zijn we de klassen ingegaan om teachers te observeren en feed back te geven. Hoe worden de dagritme kaarten gebruikt, lopen de leswisselingen soepel, het gedrag van de kinderen positief aansturen, zijn de activiteiten en materialen voor de leerlingen passend en wordt er gewerkt in drie subgroepen? Wat een mooie goede voorbeelden hebben we kunnen filmen. Perfect om met elkaar te delen wat de bedoeling is en de tops en tips te formuleren. Ook hebben we plenaire bijeenkomsten gevuld over de hoofdpunten die uit de observaties kwamen en zijn we actief met ze aan de slag gegaan over materialengebruik. Behalve al het praten konden we ook iets tastbaars achterlaten. De ouders uit de klas van Jorrit hadden geld ingezameld. Daar hebben we onder andere heel praktische opbergdozen voor gekocht bij de Vietnamese Blokker.

Natuurlijk is het fijn om iets te kunnen ‘brengen’. Maar we hebben er zeker ook ‘ gehaald’ . De bereidheid om te leren van elkaar was er opvallend groot, een mooie spiegel voor ons. Ook was het bijzonder om te merken hoeveel werk je met elkaar kunt verzetten als je samen enthousiast bent voor hetzelfde doel. En zoals dat gaat met cultuurverschillen: geduld en flexibiliteit zijn onontbeerlijk. Daar kunnen we thuis nog eens vaker aan denken.

Cake uit de pan

Als afscheid hebben we Hollandse pannenkoeken gebakken. De taalbarriere zorgde er bijna voor dat het feest werd afgeblazen. De tolk dacht dat we een oven nodig hadden voor de pancakes. Maar dat misverstand kon uiteindelijk opgelost worden.

Onder begeleiding van de meeslepende klanken van Andre Hazes hebben we een mooie stapel gebakken. De noodles werden gelijk met de pancakes geserveerd. Toen mr Thang ook nog wat flessen rode wijn tevoorschijn toverde voor een vrolijke proost, was de verbroedering een feit.

Henriette Lemmen, ouderconsulent samenwerkingsverband Zuid Kennemerland

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________

Vrijwilliger Caroline (26-10-2014)

Mijn twee weken in Vietnam

Vandaag ben ik een week terug van het grote Vietnam avontuur. Ik ben bijgekomen van de jetlag, maar nog helemaal niet bijgekomen van alle ervaringen in Vietnam. Dagelijks denk ik aan het project terug en ik kan bijna niet ophouden om erover te praten. Gelukkig zijn er in mijn omgeving veel bereidwillige toehoorders. Door het vertellen en het delen verwerk ik mijn twee enerverende weken.

De dynamiek en drukte van Ho Chi Min City waren intens, maar nog intenser waren onze werkzaamheden en de beleving op het project. Ik vond het bijzonder om te zien wat er al bereikt was door de inzet van de vrijwilligers die daar al gewerkt hebben. Natuurlijk staan sommige dingen nog in de kinderschoenen, maar er staat al wel veel. Een paar voorbeelden: er wordt gewerkt met dagritme kaarten, met een lesplan, er is wil om te differentiëren, er wordt nagedacht hoe om te gaan met ongewenst gedrag. Heel bijzonder vond ik hoe gemotiveerd de ‘teachers’ waren om te leren. Maar ook hun liefdevolle benadering van de kinderen. Dat ontroerde mij elke dag weer. Met Floor en Ester heb ik een heel fijne en zeer productieve tijd gehad. Het was erg fijn om Floor erbij te hebben met haar helicopterview en kennis. Esther en ik hebben dagelijks intensief samengewerkt en veel overlegd over wat wij in de klassen zagen. Dit alles was heel fijn en zinvol. Door onze samenwerking en uitwisseling til je elkaar steeds op een hoger plan. Wij hebben veel gefilmd en dat was erg leuk en handig om te doen. Beelden zeggen zoveel meer dan woorden en dat is met een taalbarrière bijna onmisbaar. De ‘teachers’ vonden het ook erg leuk om zichzelf in actie te zien. Ik ben heel dankbaar dat ik mee mocht op dit avontuur. Ik heb er geen seconde spijt van gehad en zou zo weer willen gaan. Want afscheid nemen deed pijn. Je krijgt in een korte tijd een band met de kinderen en ‘teachers’ en die wil je niet missen. Maar bovenal, omdat je ziet en weet hoeveel zinvol werk er nog te doen valt. Wie weet kan en mag ik nog een keer om een bijdrage te leveren aan het project. Ik zou geen seconde twijfelen en ‘ja’ zeggen. Wat bij betreft dus heel graag tot ziens in HCMC.

Caroline Knoop, Nederland
____________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Vrijwilliger Esther (27-10-2014)

Vol van CORSHC

Om 05:52 uur zit ik dit stukje te tikken, na een week is mijn lichaam zelfs nog in de ‘Vietnam-stand’. Maar ook mijn geest. Ik ben een week terug, maar in gedachten nog op het Center in Ho Chi Min City. Wat práchtig dat Caroline en ik dit, onder de deskundige leiding van Floor, hebben mogen meemaken.
Ik merk dat wat ik ook aan het thuisfront vertel, het slechts een benadering blijft van hoe het werkelijk was, want hoe moeilijk is het niet om de sfeer over te brengen van wat je daar ziet.

De overweldigende warmte van het land die je voelt zodra je op het vliegveld naar buiten stapt, de drukte van het alsmaar toeterende verkeer, de complete families die je op de honderden voorbijrazende scooters ziet, de bedelaars en zwervers in de straten, de eetkarren en fruitkarren op iedere hoek van de straat waar je wat kunt kopen, de sportende mensen in het park waar je langsloopt op weg naar het Center, stijldansend, joggend, voetballend met een veer…. Je hebt ogen te kort om te kijken.
En hoe moet ik dan overbrengen wat je ervaart op het Center, hoe we daar keihard aan het werk zijn geweest om het onderwijsniveau op het project te verbeteren en de leraren te helpen om het (spel)materiaal beter in te zetten. Hoe moet ik uitleggen dat je voelt hoe dankbaar de leraren en ondersteuners zijn en dat ze echt willen dat jij hen vertelt en voordoet hoe het anders kan. Hoe moet ik verwoorden dat de gehandicapte kinderen je zo kunnen raken en dat je honderden dingen ziet en vol raakt van ideeën en oplossingen, maar dat je maar kunt inzetten op een bepaald onderdeel.
Het is bijna onbegonnen werk om te vertellen hoe mooi , indrukwekkend en ontroerend dit was. Ik ben er nog vol van: wat hebben we veel kunnen doen voor ze en tegelijkertijd het besef dat er nog een berg werk te ligt om dit prachtige project te ondersteunen. Het was een ontroerend afscheid. Volwassen vrouwen die bij het vertrek staan te huilen omdat de tijd er op zit en die eigenlijk geen afscheid kunnen nemen van deze mooie mensen en kinderen. Ik ben weer in Nederland, maar mijn hemel….. ik wil terug!

Esther van Veen, Nederland
_____________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Vrijwilligers Wim en Verona (23-08-2014)

Een korte impressie van onze werkvakantie in Vietnam!

Met zijn tweeën (Verona en Wim) hebben we in Ho Chi Minh City drie weken de leerkrachten van het project "The Center of Rehabilitation and Support for Handicapped Children" begeleid en voorlichting gegeven. Deze teachers zijn pedagogisch geweldig, maar allemaal ongediplomeerd. Als je vertelt dat leerkrachten in Nederland een opleiding van vier jaar moeten volgen, dan geloven ze dat bijna niet. Alle teachers zijn ontzettend leergierig en willen heel graag meer theoretische kennis over de kinderen opdoen.

We gaven dan ook tussen 13.00 en 14.00 uur meetings, waarin we voorlichting over de ontwikkeling van deze kinderen, uitleg van materialen en tips bij observaties etc. gaven.
Iedere dag gingen we om 8 uur samen met de tolk naar een groep. Verona had drie groepen en Wim kreeg weer drie andere groepen toegewezen. In iedere groep kwamen we vier dagen. Van 8.00 uur tot 10.00 uur werd er door de kinderen gewerkt. Eerst in de kring, later aan tafeltjes of veelal op de grond. Om 10 uur volgde een nabespreking met de teacher(s). Zo'n nagesprek duurde een kwartier en de teachers waren echt heel dankbaar voor alle tips, die we hen konden geven. In iedere groep waren 2 of 3 teachers op een groep van ongeveer 16 kinderen.

Van 14.00 tot 15.00 uur werd er weer door de kinderen gewerkt. Qua activiteiten was dat een herhaling van de activiteiten van de ochtend. De teachers probeerden dan te laten zien wat zij deden met onze adviezen, maar het gebeurde ook wel dat wij lieten zien hoe het anders kon.
De leerkrachten hebben nu kennis van enkele leerlijnen, maar wat belangrijker is welke stap de kinderen hierna kunnen zetten in hun ontwikkeling en met welk materiaal of instructie zij dat zouden kunnen bereiken. Tenminste dat is onze inschatting nu, maar deze stappen zullen nog wel vaak herhaald moeten worden. Gelukkig komen er in oktober weer twee Nederlandse leerkrachten, die ons werk een vervolg gaan geven. Alle materialen, die betaald zijn uit o.a. de opbrengst van de sponsorloop op de school van Wim, zijn geïntroduceerd bij de teachers. Paul, onze Vietnamese tolk, heeft ervoor gezorgd dat alle handleidingen die bij de materialen zitten, vertaald zijn in het Vietnamees. Als dank voor alle materialen die door de kinderen van de 2 e Montessorischool bijeen gelopen zijn, hebben we een schilderij meegekregen, dat een mooi plekje in de school gaat krijgen.

We hebben ook een bezoek aan het Cu Chi project gebracht, een ander project van Care4theKids.
Deze school wordt geleid door een zusterorde en hier gaan de kinderen vijf ochtenden naar school.
's Middags moeten de kinderen vaak werken tot 's avonds laat om een steentje bij te dragen aan het inkomen van het gezin. Kortom, ook de kinderen van deze school, vaak komend uit Cambodja en daardoor zonder verblijfsvergunning, komen uit een situatie, dat als deze school er niet zou zijn, zij geen onderwijs zouden krijgen.
De lessen worden wel gegeven door gediplomeerde leerkrachten. In de klassen gaat het er uiterst gedisciplineerd toe. Op dit project is er op dit moment geld om de kinderen twee keer in de week een goede warme maaltijd te geven. De bedoeling is dit uit te breiden naar vijf keer in de week, maar als het door sponsors lukt om dit al naar 4 keer per week te brengen, kunnen de zusters er voor zorgen dat er ook 's middags activiteiten voor de kinderen zijn. Dat zou geweldig zijn, omdat de kinderen zo de kans krijgen om ook nog andere vakken te leren dan alleen lezen, schrijven en rekenen.
Voor deze kinderen wordt nu de laatste hand gelegd aan een sport/voetbalveld. De doelen staan er al, zodat de kinderen constant vragen of ze er al gebruik van mogen maken. De egalisatie is zo goed als afgerond, langs de randen komen sterke planten en mogelijk iets om op te spelen. Al met al (er moesten ook nog manshoge bomen en struiken verwijderd worden) is er sprake van een forse financiële tegenvaller van zo'n $ 1000,-. Wij hebben echter toegezegd dat we dat tekort graag aanvullen met het geld dat de kinderen van de 2e Montessorischool hebben opgehaald. Van onze kinderen voor deze kinderen! Neem van ons aan, beter kan het niet terecht komen!!

Er is nog geld over, maar in samenspraak met het bestuur van de Care4theKids wordt daar een goede bestemming bij de projecten in Vietnam voor gevonden.
We hebben geweldig veel indrukken opgedaan, heel veel lieve en hartelijke Vietnamezen ontmoet en het gevoel gekregen dat we een klein steentje hebben kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van gehandicapte kinderen in deze stad. En daar was het ons allemaal om te doen!

Lieve groeten van Wim en Verona (Nederland)
_____________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Vrijwilliger Henriette (14-03-2014)

Op pad!

Op 21 februari vertrok ik samen met Floor naar Vietnam. Aangestoken door het enthousiasme van Floor heb ik me in het avontuur gestort. Wat spannend om na al die verhalen en foto’s eindelijk het centrum met de kinderen en teachers in het echt te zien.

De eerste dagen op het centrum waren gevuld met kijken, ondergaan en verwerken van indrukken die ik opdeed in de klassen met verschillende kinderen. Dat acclimatiseren had even tijd nodig. Tijdens een meeting in een van die eerste dagen vroegen verschillende teachers welke activiteiten er geschikt zijn voor de kinderen van hun groepen. Dat was een vraag die heel mooi aansloot bij mijn ervaring. Ik heb vele jaren gewerkt in een Kinderdagcentrum en als begeleidster voor ontwikkelingsstimulering van jonge kinderen met een beperking. Daar kon ik nu mooi uit putten. Deze vraag heeft dan ook richting gegeven aan mijn werkzaamheden op het centrum.

Schema
Het leek me belangrijk dat de teachers een goede kapstok hebben om de activiteiten aan op te hangen die ze met de kinderen willen gaan doen. Daarom hebben we de begrippen ‘kalenderleeftijd’ en ‘ontwikkelingsleeftijd’ doorgenomen. Daarna hebben we de normale ontwikkeling van kinderen in kaart gebracht op verschillende gebieden. De motorische vaardigheden, sociale vaardigheden en het spel van kinderen uit verschillende leeftijdsfases hebben we op een rijtje gezet. De teachers konden zo inzicht krijgen in welke ontwikkelingsfase de verschillende kinderen zitten. En dan is het vervolgens nog een hele uitdaging om passende activiteiten aan te bieden aan drie groepen kinderen, zeker als er ook nog kinderen bij zijn die pas reageren of tot spelen komen als ze individueel worden uitgelokt. Dat is een internationaal gegeven…

Materialen
Als mooie aanvulling op het activiteitenverhaal, konden we het meegenomen speelgoed laten zien. Henriette had veel houten puzzels, ontwikkelingsmaterialen, blokken en spelletjes ingezameld in Nederland. Tijdens een van de meetings hebben we die besproken en er uitleg bij gegeven. Hierbij kwam informatie aan bod over de moeilijkheidsgraad van het materiaal, op welke verschillende manieren je het materiaal kunt gebruiken en welke vaardigheden je er dan mee oefent. De teachers waren helemaal enthousiast. Ter plekke werden spelletjes en puzzels over de groepen verdeeld. Ook de stuiterballen met lichtjes waren een groot succes. Toen ik diezelfde middag op de groepen rondliep leek het alsof het sinterklaas was geweest. De kinderen genoten volop van al die nieuwe mogelijkheden.

Voortgang
Twee weken is veel te kort. Te kort om al het moois mee te krijgen van de levendige stad en dit mooie kleurrijke land. Ook te kort om grote veranderingen in gang te zetten. Maar het is heel fijn om te weten dat Mrs Than, directrice van het centrum, het schema blijft gebruiken met de teachers. En verder was ik op de laatste donderdag nog getuige van een heel geschikte activiteit voor alle kinderen waar iedereen op zijn eigen niveau het gewenste plezier uit kon halen. Lisa en Rachel, de twee vrijwilligsters, vierden na 4 weken werken met de kinderen, hun afscheid. En zeg nu zelf: welk kind houdt er niet van cake of Hollandse stroopwafeltjes eten, van Vietnamese en Hollandse liedjes zingen, op schoot zitten, dansen en met ballonnen spelen.

Henriette Lemmen, Nederland
_____________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Vrijwilliger Floor (10-08-2013)

Een maand in Ho Chi Minh op "The Center of Rehabilitation and Support for Handicapped Children"

Precies een week geleden landde ik op Schiphol. Precies een week geleden sloot ik mijn Vietnam-avontuur af. Een avontuur, dat was het, wat een prachtig avontuur. En ik zou zo teruggaan, eerlijk waar.

Ik heb enorm genoten van de gastvrijheid van de Vietnamezen, maar vooral ook van het enthousiasme en de leergierigheid van de leerkrachten op het project, en natuurlijk van de kindjes. Ik heb ze allemaal in mijn hart gesloten.

Vier weken heb ik op "The Center of Rehabilitation and Support for Handicapped Children" gewerkt. De eerste twee dagen werd ik rondgeleid en heb ik in alle klassen kunnen kijken om een beeld te krijgen van de vaardigheden van de leerkrachten op het project. Mijn voornaamste functie/opdracht was om de leerkrachten op het project te coachen en begeleiden en te bepalen op welke terreinen er ontwikkelingen doorgevoerd konden worden ter verbetering van de kwaliteit van het onderwijs en het omgaan met de kinderen. Het werd me al gauw duidelijk dat we op het gebied van klassenmanagement (lesplanning en organisatie) en op het gebied van pedagogische aanpak (omgaan met gedrag en consequent handelen) heel wat slagen konden slaan. In overleg met Henriette heb ik daar vervolgens een pad voor uitgezet.

Iedere dag begon met een observatie in een van de vijf klassen, die ik dan nabesprak met de betreffende leerkrachten. In de middag was er een vaste meeting van 1 uur met alle leerkrachten, waarin ik soms een workshop verzorgde, of waarin een van de leerkrachten iets vertelde naar aanleiding van een observatie. Soms ook werd de meeting gebruikt als ‘vragenuurtje’ en soms werden dat twee uurtjes… In de middag deed ik nog een observatie met een nabespreking. Op deze manier kregen alle leerkrachten 1 op 1 consultaties, maar werden alle persoonlijke ontwikkelingen ook plenair gedeeld.

Ik moet zeggen dat het me opviel hoe bereid de leerkrachten waren om hun eigen ontwikkelpunten te delen met de andere leerkrachten. Echt bewonderenswaardig. Ik vond het zo mooi om te zien hoe open de leerkrachten stonden om te leren en hoe graag ze alle informatie in zich op wilden nemen. De schaduwzijde hiervan was dat, als ik ze iets vroeg, ze die vraag altijd terugstelden. Ze wilden altijd weten wat ik ervan vond, vonden het misschien eng om te zeggen wat ze er zelf van vonden, of dachten dat ik het beter wist. In ieder geval kostte het me moeite om ze op die manier te laten nadenken. Het was erg leuk om te merken dat, toen ik de leerkrachten aan het einde van de vier weken vroeg wat ze geleerd hadden, ze heel wat opsomden: het geven van complimenten, het focussen op gewenst gedrag in plaats van op ongewenst gedrag, het creëren van structuur door het maken van een lesplan, het voorbereiden van je lessen, het visueel ondersteunen van alle communicatie, het gebruiken van dagritme kaarten, het goed naar de leerlingen kijken en luisteren, het consequent reageren op ongewenst gedrag, het hanteren van klassenregels en het kiezen van één doel per activiteit… Ik kreeg het warm toen ik dit allemaal hoorde.

We hebben allemaal heel hard gewerkt. En het werk is nog niet af. Mijn handen jeuken als ik eraan terugdenk. Maar ik heb het project met een heel goed gevoel kunnen achterlaten. Ik ben heel benieuwd wat de leerkrachten meenemen van deze vier weken. Samen met dr. Truc (het hoofd van het departement) en Ms. Trujet (de hoofdleerkracht) heb ik op de valreep nog een observatielijst leerkrachtvaardigheden ontwikkeld, waarmee zij de klassen in kunnen en wat hen kan helpen bij het observeren en nabespreken van en met de leerkrachten. Op die manier kan het gedane werk voortgezet worden en kunnen alle afspraken die we gemaakt hebben onder de aandacht blijven. Het zal de leerkrachten ook helpen bij hun ontwikkeling. Ze hebben nogal een omslag in denken doorgemaakt.

Oh, wat een bewondering heb ik voor hen! Deze leerkrachten werken van ’s ochtends 7 tot ’s middags 4 met zoveel liefde en energie voor de kinderen. Dat alleen al is hartverwarmend. Het was een eer om een maand bij deze groep mensen te mogen zijn. Want naast het feit dat ik hen wat kon leren, hebben ze mij ook zoveel geleerd. En de kinderen ook trouwens. Hoe je zonder taal kunt communiceren, door gewoon naar elkaar te kijken, dat ik geduld moet hebben en dat het dan wel goed komt, dat het hier en nu veel belangrijker is dan het verleden en de toekomst, dat je met aandacht zoveel meer kunt leren dan zonder, en nog veel meer. Zo dankbaar ben ik hen voor dat alles.

Dit fantastische werk deed ik in een fantastische en zeer chaotische stad: Ho Chi Minh City. Ik weet nog goed dat ik bij aankomst totaal overdonderd was door de stad, door de mensen, de hitte en de chaos. Ik weet nog dat ik dacht dat ik er nooit zou kunnen wennen. Maar het lukte. De motortaxi’s, de auto’s en bussen, de herrie, de uitlaatgassen, de zonnebrillenverkopers, de fruitvrouwtjes, de eindeloze stroom mensen… ik werd langzaamaan een beetje één van hen. Na een week begonnen mensen op straat me te herkennen, spraken de vaste masseuses en de restaurantjongens me (bijna) niet meer aan, werd de koffie al gebracht als ik aan kwam lopen bij mijn favoriete koffietentje en had het fruitvrouwtje al een bakje ananas voor me klaar staan. Ik heb me echt thuis gevoeld in deze stad. Het was heerlijk om mijn vaste routes te kennen in het doolhof van straatjes en om ’s avonds thuis te komen in het fijne hotel. Dit alles samen maakte deze maand tot een onvergetelijke ervaring.

Tot ziens Ho Chi Minh en tot ziens leerkrachten en kindjes, ik zie jullie terug!

Floor Oostendorp, Nederland
_____________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Vrijwilliger Jeannet (augustus 2012)

Deze zomer ben ik als eerste vrijwilliger voor Care4thekids naar Vietnam geweest om te werken in een dagcentrum voor gehandicapte kinderen in Ho Chi Minh.
Wat me in dit project zo aansprak was dat er een duidelijke vraag lag: “Help ons met het opzetten van onderwijs voor gehandicapte kinderen”.

Met koffers vol materialen en speelgoed en een flinke dosis enthousiasme zijn Henriette en ik hier begin juli aan de slag gegaan en het is een fantastische tijd geweest. Het voelde direct al goed; we waren erg welkom en de teachers waren super gemotiveerd en gingen op een liefdevolle manier met de kinderen om.
En zo hebben we in de 4 weken samen met de mensen daar een onderwijs-voorziening opgezet; twee klassen voor de kinderen met een verstandelijke beperking en een klas voor kinderen met een groei-/ontwikkelingsachterstand.
Dit door veel te vertellen, maar vooral ook te laten zien wat mogelijk is; samen aan het werk in de groep. En dan zie je dat kinderen opbloeien en leerkrachten enthousiast worden, de werkwijze overnemen en zelf met ideeën komen.
Na 4 weken had ik dan ook echt het gevoel dat het doel was gehaald en ging ik met een heel goed gevoel weer naar huis.

Maar naast het werken was het ook fantastisch om 4 weken in Vietnam te zijn.
Het klinkt cliché, maar de mensen zijn hier echt heel vriendelijk en gastvrij. Ze geven je heel snel het gevoel dat je erbij hoort.
Hoewel Care4thekids nog maar kort bestaat heeft Henriette in Vietnam al een mooi netwerk opgebouwd en het is heel prettig om hierop te kunnen terugvallen, bijvoorbeeld als het gaat om praktische informatie, goede woonruimte of vertalen.
Want omdat er maar beperkt Engels gesproken wordt is communiceren niet altijd gemakkelijk; hoewel…..het levert soms ook heel leuke verrassingen op…..

Ho Chi Minh is een grote stad waar veel toeristen komen. Het is dan ook een heel levendige stad, waar ook ’s avonds en in het weekend van alles te doen is; vooral als je van lekker eten houdt en graag op terrasjes zit!
Ik heb veel door de stad gelopen (wat Vietnamezen overigens maar raar vinden) waardoor ik ook echt het gevoel had er te zijn; de mensen, het klimaat, het verkeer (!); alles bij elkaar is het zo bijzonder!
Daarnaast heb ik ook veel excursies gemaakt in de omgeving en ben ik voor enkele dagen naar het zuiden, naar Ho An en Hanoi geweest. Ook dat was super. Het openbaar vervoer is in Vietnam is vrij goed en je kunt hier als vrouw alleen prima op reis.

Kortom, ik heb hier een heerlijke tijd gehad.
Samen met Henriette heb ik ook de andere projecten bezocht (o.a. op het platteland) en dan begint het al weer te kriebelen, want wat kun je weer veel doen als je hier als vrijwilliger aan de slag gaat……….

Jeannet de Jong, Nederland

_________________________________________________________________________________________________________________________________

Vrijwilliger Sandra (december 2012)

Inmiddels ben ik al weer even terug in het koude kikkerlandje. Hierbij heb ik het niet alleen over het weer, maar zeker ook over de warmte van de mensen en de kinderen die ik achter heb moeten laten op het project in Ho Chi Minh. Drie weken lang heb ik daar deel uitgemaakt van de staf van “The Center of Rehabilitation and Support for Handicapped Children”.
Het is een prachtige ervaring geweest om met de Vietnamese cultuur kennis te maken, te kunnen werken met hele lieve kinderen en ook om mezelf te leren kennen.

Het is heel spannend om in een situatie te stappen waar je totaal geen beeld van kunt vormen. Deze spanning is echter snel weg genomen bij het ontmoeten van alle aardige mensen, van hotelreceptioniste tot taxi chauffeur.
Het centrum was veel verder ontwikkeld dan ik had gedacht en de staf gaat zo liefdevol met de kinderen om, waar wij hier in Nederland wat van kunnen leren! Tuurlijk zijn er nog veel dingen die verbetert moeten worden, maar gelukkig zijn de mensen erg leergierig. Zelf heb ik ook veel geleerd over het omgaan met kinderen met een beperking in een ander land, met een andere taal en beperkte middelen. Een heel bijzonder ervaring in een heel bijzonder land met heel bijzondere mensen!

Sandra Suijkerbuijk, Nederland